This is Not a Business Expense! (2019) ยอดนี้เบิกไม่ได้ค่ะ!
#ปีนรั้วรีวิว #Drama Director: Satoru Nakajima, Yoichi Matsunaga
และแล้วใบเสร็จเจ้าปัญหาก็โผล่มาจนได้ เมื่อ ไทโย ยามาดะ (Daiki Shigeoka) หนุ่มฝ่ายขายที่มักนำใบเสร็จมาเบิกเงินอย่างผิดปรกติ เมื่อเขาออกไปพบกับ โซโนซากิ ดีไซเนอร์ที่ทำงานออกแบบโชว์รูมให้กับบริษัท ซานาโกะ ที่ถือคติประจำใจว่า “อย่าไล่ตามกระต่าย” (ประมาณว่าอย่างไล่ตามเรื่องน่าสงสัยนั่นแหละ) แต่ไม่เคยทำได้อย่างที่ใจคิดสักครั้ง เธอตัดสินใจตามสืบพนักงายฝ่ายขายอย่าง ยามาดะ จนได้พบกับความจริงอีกด้าน ที่มันอาจจะสวนทางกับนิยามของคำว่า “ยอดนี้เบิกไม่ได้ค่ะ” ของเธอ
ซีรี่ส์สร้างจากนิยาย "Kore wa Keihi de Ochimasen!: Keiribu no Moriwaka-san" ของ ยูโกะ อาโอกิ (Yuko Aoki) ผมไม่เคยอ่านฉบับนิยายเลยไม่รู้ว่าใช้วิธีไหนในการเล่าเรื่อง ส่วนฉบับซีรี่ส์นี้แม้จะเล่าเนื้อหาต่อเนื่องตลอด 10 ตอน แต่ว่าตลอด 10 ตอนก็เล่นในประเด็นแยกย่อยแตกต่างกันไป ส่วนตัวชอบวิธีการเล่าแบบนี้นะ ปมประเด็นที่เล่ามันจบในตอน แต่เส้นเรื่องหลักชีวิตของตัวละครก็ยังดำเนินอยู่ เวลาดูเลยไม่ต้องมาตามลุ้นบทสรุปเอาในตอนถัดไป
หากคนที่ยังไม่ได้ดูถามว่าคาแรคเตอร์ตัวละคร ซานาโกะ เป็นอย่างไร คงบอกได้ว่าคล้ายกับคาแรคเตอร์ ซาวาโกะ คุโรนุมะ ใน From Me to You (2010) ฝากใจไปถึงเธอ ที่ มิคาโกะ ทาเบะ แสดงนั่นแหละ ที่พูดน้อยเก็บตัวเข้ากับคนไม่เก่ง เพียงแต่ในเรื่องนี้บุคลิกจะดูจริงจังกับงานเป็นผู้ใหญ่ ไม่ได้เป็นสาวน้อยขี้อายแบบซาวาโกะ
แต่ละตอนที่ผ่านไปของซีรี่ส์สะท้อนแง่มุมของการทำงานร่วมกันในองค์กร ที่ต่างฝ่ายก็ต่างมีความรับผิดชอบในแบบตัวเอง ช่วงเริ่มต้นของซีรีส์ฝ่ายขายก็มักจะขิงใส่ฝ่ายบัญชีว่า พวกเขานี่แหละที่มีความสำคัญเพราะเป็นฝ่ายหาเงินเข้าบริษัท ก่อนที่ซีรีส์จะสะท้อนให้เห็นว่าแผนกอื่น ๆ กระทั่งพนักงานชั่วคราวเอง ต่างก็มีหน้าที่ที่มีความสำคัญต่อองค์กรในแบบของพวกเขาเช่นเดียวกัน นอกจากนั้นซีรีส์ยังนำเสนอในแง่มุมที่ว่า บางครั้งค่าใช้จ่ายที่อาจมองว่ามันเกินความจำเป็น จริงอยู่มันอาจไม่มีผลต่อผลลัพธ์ที่องค์กรจะได้รับโดยตรง แต่หากมันเป็นการสร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้กับองค์กร หรือเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานได้มันก็คุ้มค่าที่จะจ่าย
เนื้อหาในบางตอนผมสังเกตุได้ว่า ซีรี่ส์มีแนวความคิดไปในทางอนุรักษ์นิยม นอกจากเรื่องที่ Ten Ten Corporation เป็นองค์กรเก่าแก่แล้ว วิธีการทำงานบางอย่างก็ชัดเจน อย่างการให้เหตุผลถึงการไม่เปลี่ยนนโยบาย ลดการใช้กระดาษ (Paperless) หรือความพยายามในการไม่ซื้อเครื่องชงกาแฟอัตโนมัติ ซีรีส์แฝงถึงข้อดีความจำเป็นและเหตุผลลงไปด้วย การที่พวกเขายังรักษากลุ่มลูกค้าดั้งเดิมตั้งแต่รุ่นบุกเบิก แม้พวกเขาจะไม่ได้สร้างกำไรให้กับบริษัทแล้วก็ตาม
แล้วในช่วงท้ายเรื่องซีรีส์ยังทำให้แนวคิดอนุรักษ์นิยมได้ท้าทายกับฝ่ายหัวก้าวหน้า เมื่อบริษัทได้แต่งตั้ง คาคุมะ ลูกชายของประธานบริษัท ที่เพิ่งจบจากต่างประเทศเข้ามาเป็นผู้อำนวยการ เขาพยายามเข้ามาเปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่าง ซึ่งมันอาจส่งผลกระทบต่อพนักงานประจำ ซีรีส์พยายามสะท้อนให้เห็นถึงความจำเป็นของ ความภักดีต่อองค์กร (Loyalty) เพราะพนักงานที่ทำงานกับบริษัทมายาวนาน พวกเขาจะมีความเข้าใจวัฒนธรรมองค์กร เข้าใจเนื้องานและเพื่อนร่วมงาน ต่างจากพนักงานสัญญาจ้างที่ไม่ได้มองความมั่นคงในระยะยาว
ถึงอย่างนั้นซีรีส์ก็ไม่ขนาดที่ว่า ไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย ในบางตอนก็ยังสะท้อนถึงการเปลี่ยนผ่านจากรุ่นสู่รุ่น อย่างตอนที่เป็นเรื่องราวของ โทเมดะ ทัตสึฮิโกะ ชายสูงวัยที่มีหน้าที่ผสมสารเคมีเพื่อผลิตสบู่ เขาใช้ความสามารถพิเศษที่มีสร้างสรรค์มันมาตลอดหลายปี แต่ในตอนนี้อยู่ดี ๆ เขากลับไม่สามารถทำมันได้เช่นเดิม เพราะไม่ว่าอย่างไรเสีย ทุกอย่างมันก็ย่อมต้องเปลี่ยนผ่านไปตามกาลเวลา หากจะให้สรุปประเด็นของซีรี่ส์ออกมา คงพอจะบอกได้ว่า
องค์กรที่ประกอบไปด้วยกลุ่มคน หลายคน หลายฝ่าย ประสานงานกันเพื่อขับเคลื่อนองค์กร อย่างไรเสียมันก็คงไม่พ้นที่จะมีวัฒนธรรมดั่งเดิมขององค์กร เพียงแต่ว่าจะสวนกระแสโลกที่หมุนเร็วขึ้นทุกวันก็คงไม่ได้ สุดท้ายแล้วก็อยู่ที่ความสามารถของคนนี่แหละ ที่จะปรับตัวรับมือกับความเปลี่ยนแปลงได้แค่ไหน เพราะหากทำไม่ได้ก็คงเห็นกันมาหลายตัวอย่างแล้วว่า สุดท้ายแล้วผลลัพธ์เป็นอย่างไร
สรุปแล้ว This is Not a Business Expense! (2019) ยอดนี้เบิกไม่ได้ค่ะ! เขียนซะซีเรียสเลย ฮ่าฮ่า เอาจริงเนื้อหาไม่ได้เครียดขนาดนั้นหรอก มีมุมน่ารัก มีความโรแมนติก จะว่าไปมีพล็อตสืบสวนปนนิด ๆ ด้วยซ้ำ เมื่อ ซานาโกะ และเพื่อน ๆ ในแผนกต้องคอยหาเบาะแส ใบเสร็จที่มียอดเบิกน่าสงสัย เพื่อหาบทสรุปให้ได้ว่า “ยอดนี้จะเบิกได้หรือไม่”
ขอบคุณภาพประกอบจากซีรีส์: This is Not a Business Expense! (2019)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น