Lying to Mom (2018) โกหกแม่กันเถอะ
#ปีนรั้วรีวิว #Drama Director: Katsumi Nojiri
ฟูมิ (ไม คิเรียว) ลูกสาวคนเล็กที่กลับมาทันเห็นเหตุการณ์ สามารถขอความช่วยเหลือจนรักษาชีวิตแม่เอาไว้ได้ ยูโกะ ใช้เวลาในการรักษาตัวอยู่นาน ในขณะที่สามีอย่าง ยูกิโอะ (อิตโตคุ คิชิเบะ) และลูกสาวคนเล็ก ฟูมิ ต่างพยายามหาทางรับมือกับความสูญเสียที่เกิดขึ้น เพียงแต่ว่าหลังจากที่ ยูโกะ ฟื้นรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอกลับจำเหตุการที่เกิดขึ้นไม่ได้และไม่รู้ว่าลูกชายได้ตายไปแล้ว ฟูมิ ที่กลัวว่าแม่จะทำร้ายตัวเองอีกครั้งหากบอกความจริงออกไป จึงตัดสินใจร่วมกับคนอื่นในครอบครัวบอกกับแม่ว่า โคอิจิ พี่ชายนั้น สามารถก้าวออกจากห้องมาเผชิญโลกภายนอกได้แล้ว และตอนนี้เขาได้เดินทางไปทำงานยังประเทศอาร์เจนติน่ากับ ฮิโรชิ (นาโอะ โอโมริ) น้าชายที่เคยชวนไปอยู่ด้วยกัน ยูโกะ ที่ได้ยินอย่างนั้นจึงรู้สึกมีกำลังใจที่ลูกชายกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง เพียงแต่ว่าคำโกหกนี้มันจะช่วยปิดบังความจริงอันน่าเศร้าไปได้นานแค่ไหนกัน
หนังดราม่าจากญี่ปุ่นพูดถึงการรับมือความโศกเศร้าการสูญเสียคนในครอบครัว ในที่นี้หนังไม่เพียงพูดถึงความเข้มแข็งของสภาพจิตใจเท่านั้น แต่ยังพูดถึงวิธีการที่ใช้ในการรับมือของแต่ละคนยังอาจแตกต่างกันอีกด้วย ส่วนความรู้สึกของผู้ชมในขณะดูหนังเรื่องนี้ ส่วนตัวผมว่าหนังให้หลากหายความรู้สึกมาก เมื่อการนำเสนอเหมือนจะดูเบา ๆ บางทีก็มีอารมณ์ขันแทรกเข้ามา แต่บางทีก็ดึงเข้าดราม่าชวนหน่วงน่าอึดอัดใจ บางทีก็สร้างความสงสัยกับผู้ชมในเหตุผลของแต่ละการกระทำของตัวละคร หากจะให้พูดตรง ๆ ผมบอกได้เลยว่า เรื่องนี้ไม่ใช่หนังที่ดูเพื่อความบันเทิงแน่นอนครับ
หนังเน้นอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครเป็นหลัก โดยเฉพาะกับตัวละคร ฟูมิ น้องสาวที่เป็นคนออกไอเดียโกหกแม่ แล้วหลังการตายของพี่ชายเธอยังเป็นคนที่ได้รับผลกระทบทางจิตใจพอสมควร การซ้อมยิมนาสติกที่เป็นความใฝ่ฝันเธอทำได้ไม่ดีอย่างเคย จนในที่สุด ฟูมิ ตัดสินใจเข้ากลุ่มบำบัดผู้สูญเสียคนในครอบครัว แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่เคยกล้าเล่าเรื่องของตัวเองออกมา ส่วนคนเป็นพ่ออย่าง ยูกิโอะ กลับรับมือความโศกเศร้าเสียใจด้วยการลงอ่าง (อันที่จริงเขามีเหตุผลอื่น) ตั้งแต่เมียอย่าง ยูโกะ ยังไม่ฟื้นตื่นขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ ก็เลยสร้างความเข้าใจให้ลูกสาวอย่าง ฟูมิ มองว่า คนเป็นพ่อพอใจที่พี่ชายจากไปเสียที
ซึ่งหลังจากที่ ยูโกะ ฟื้นขึ้นมา แล้วเข้าใจว่าลูกชายไปทำงานที่อาร์เจนติน่า ครอบครัว ซูซุกิ ก็เหมือนจะใช้ชีวิตก้าวไปข้างหน้าได้ แต่เปล่าเลย เมื่อการที่ทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ความจริงมันมี ก็เท่ากับว่าปมความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ในใจไม่ได้ถูกเยียวยาจริง ๆ เพียงแค่มันถูกกดเก็บเอาไว้เท่านั้น คนเป็นแม่อย่าง ยูโกะ กล่าวโทษว่าตัวเองมีส่วนที่ทำให้ลูกชายเป็นแบบนั้น คนเป็นพ่ออย่าง ยูกิโอะ แม้จะเคยพยายามหาหนทางช่วยเหลือลูกชาย แต่เขาก็เกิดความรู้สึกกลัวลูกชายและยอมแพ้ในที่สุด น้องสาวอย่าง ฟูมิ เองก็ไม่สามารถพูดความรู้สึกลึก ๆ ของตัวเองออกมาได้ เพราะมีบางอย่างติดค้างในใจทำให้รู้สึกผิดและกลัวที่จะยอมรับมัน
นอกจากนี้หนังไม่เพียงพูดถึงเฉพาะในมุมของคนที่รับมือกับการสูญเสียเท่านั้น แต่ยังแอบมีการสื่อสารกับผู้คนภายนอกที่อาจมองเข้ามาเห็นอีกด้วย เพราะเราไม่สามารถตัดสินวิธีการรับมือความโศกเศร้าของใครได้ ว่ามันดีหรือไม่ดี ถูกหรือผิด เมื่อคนเรามีวิธีการรับมือกับมันแตกต่างกันไป เหมือนกับที่ลูกสาว (รวมถึงคนดูด้วยในช่วงแรก) ไม่เข้าใจว่าพ่อไปอาบอบนวดทำไม หรือจุดที่สื่อสารให้เห็นชัดเจนขึ้นมาในบทสนทนาหนึ่ง ระหว่างตัวละครที่เข้าร่วมกลุ่มบำบัดด้วยกัน แล้วเกิดความเข้าใจผิดมีการตัดสินใครบางคน เพียงแค่ภายนอกที่เห็นเหมือนเขาคนนั้นไม่เป็นอะไร
เรื่องนี้เป็นหนังที่มีความยาวระดับสองชั่วโมงเศษ ๆ ที่เอาจริงเนื้อเรื่องไม่ได้มีอะไรมากเลย ค่อนข้างเน้นที่อารมณ์ความรู้สึกของตัวละครเป็นหลัก หากจะถามว่าน่าติดตามไหมก็คงจะไม่ขนาดนั้น ถามว่าน่าเบื่อหรือเปล่าผมก็ว่าไม่ใช่อีกนั้นแหละ แม้บางคำถามในหนังเราอาจจะไม่ได้คำตอบ แต่มันยังพอมีบางจุดให้เราติดตาม ว่าตัวละครจะใช้วิธีไหนค้นหาหนทาง พูดคุยกับหัวใจตัวเองให้สามารถก้าวต่อไปได้จริง ๆ
ในช่วงท้ายรีวิวผมขอสรุปถึงหนังเรื่องนี้ว่า เป็นหนังที่ดูเอาสาระครับ ความบันเทิงค่อนข้างน้อย ถึงน้อยมาก แต่ก็แน่นอนว่าสาระของหนังก็มีมากเช่นกัน ในชีวิตคนเราอาจไม่ได้เจอกับความสูญเสียคนใกล้ตัวกันบ่อย ๆ แต่ก็คงไม่มีใครหนีพ้นที่จะได้เจอเข้าสักวัน หรืออย่างน้อยสุดเราก็จะได้แง่คิดจากหนังว่า วิธีการรับมือความโศกเศร้าของคนเรามันไม่เหมือนกัน บางครั้งเราก็ไม่ควรเอามาตรฐานตัวเองไปตัดสินใคร โดยที่เราไม่รู้บริบทความเป็นไปของเขาทั้งหมด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น