Ode to My Father (2014)

Ode to My Father (2014) กี่หมื่นวัน...ไม่ลืมคำสัญญาพ่อ
#ปีนรั้วรีวิว #Drama Director: JK Youn

      ยูนด็อกซู (Jung-min Hwang) ชายชรา ที่ทำตัวขวางโลกไม่ยอมขายที่ร้านขายของ ยูนก็อตบุน ของตัวเอง เพื่อให้นายทุนนำพื้นที่ไปพัฒนา ทั้งๆที่ร้านค้าอื่นรอบข้างต่างเต็มใจขายกันไปหมดแล้ว ซึ่งไม่มีใครรู้ถึงสาเหตุว่า ทำไมชายแก่คนนี้จึงหัวดื้อมากนัก ด็อกซู ใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาสองคน เพราะว่าลูกหลานของเขา ต่างแยกย้ายกันไปมีครอบครัวกันหมดแล้ว กระทั่งอีกไม่กี่วันที่จะถึงครอบรอบการเสียชีวิต แม่ของด็อกซู ที่ลูกหลานจะได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ชายชราจึงได้นึกย้อนถึงความหลัง ก่อนที่เขาจะมีชีวิตและครอบครัวอย่างในทุกวันนี้

      ครอบครัวยูนเป็นชาวฮังนัมในเกาหลีเหนือ ที่ประกอบด้วยพ่อแม่และลูกอีกสี่คน กำลังดิ้นรนอย่างหนักเหมือนกับครอบครัวอื่น อีกนับหมื่นชีวิตเพื่อหนีจากภัยสงครามในปี 1950 พวกเขาต้องหนีตายปีนขึ้นเรืออพยพเพื่อมายังปูซาน ทว่า มักซุน น้องสาวที่ ด็อกซู แบกไว้ด้านหลัง กลับพลัดหลงหายไปขณะที่ปีนขึ้นเรือ พ่อของ ด็อกซู จึงตัดสินใจลงจากเรือเพื่อไปหาลูกสาวให้พบ แต่ว่าพ่อของเขากลับขึ้นเรือมาไม่ทัน ทำให้ครอบครัว ยูน มีอันต้องแยกจากกันนับจากนั้น

เมื่อมาถึงปูซาน แม่และด็อกซู ย้ายมาอาศัยกับ ยูนก็อตบุน พี่สาวของพ่อที่เปิดร้ายขายของอยู่ที่นี่ก่อนแล้ว ทั้งสี่คนมีชีวิตอย่างยากลำบาก ด็อกซู ไม่ได้เรียนหนังสือเพราะต้องออกมาทำงานและเสียสละให้น้องๆได้เรียนแทน ทั้งหมดก็เพื่อคำสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อ ว่าเขาจะต้องอดทนและรับหน้าที่เป็นหัวหน้าครอบครัว เพื่อที่จะดูแลแม่และน้องๆแทนพ่อให้ได้

      หนังเกาหลีที่เป็นมหากาพย์เล็กๆเหมือนกันนะ คือแม้หนังจะเล่าเจาะมาที่ครอบครัว ยูน ครอบครัวเล็กๆครอบครัวนึงก็จริง แต่หนังก็แทรกแง่มุมทางประวัติศาสตร์ของเกาหลี ใส่ลงมาในหนังตลอดทาง ไม่ว่าจะเป็นสงครามในช่วงปี 1950 การส่งแรงงานชาวเกาหลีไปทำเหมือนที่เยอรมันในปี 1964 รวมทั้งการส่งทหารไปช่วยรบ ในสงครามเวียดนามในปี 1974 หรือกระทั่งปัจจุบัน ยุคสมัยของการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ ที่แทบไม่เหลือพื้นที่ให้กับร้านรวงเล็กๆอีกต่อไป จุดนี้ของหนังทำให้นึกไปถึงเรื่อง Salut d'Amour (2015) เหมือนกันนะ เมื่อพูดถึงพื้นที่แห่งความทรงจำ การปลดปล่อยอดีตที่เหนี่ยวรั้งยึดถือเอาไว้ เพื่อเปลี่ยนผ่านไปสู่อนาคตข้างหน้า

      หากมองที่ภาพโดยรวมของหนัง ที่พยายามสื่อถึงผลพวงจากสงครามก็ทำได้ดีนะ จากเรื่องอื่นๆที่เราเคยดูกันมักจะพูดถึงประเด็น ความสูญเสีย(ชีวิต)ในสงคราม ผลกระทบทางเศรษฐกิจ ผลกระทบทางสภาพจิตใจหลังจากการออกรบ หรือกระทั่งผลกระทบต่อชาวบ้านที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย

Ode to My Father (2014) กี่หมื่นวัน...ไม่ลืมคำสัญญาพ่อ เรื่องนี้ในเสนอแง่มุม การพลัดพรากของ คนรัก ครอบครัว ที่เกิดจากภาวะสงคราม ความทุกข์ยากที่ต้องเผชิญ เนื่องจากไม่มีพ่อซึ่งเป็นผู้นำครอบครัว แต่กลายเป็น ด็อกซู เด็กคนนึงที่ต้องเสียสละตัวเองเพื่อทำหน้าที่นั้นแทน หนังตอกย้ำแง่มุมการพลัดพรากนี้อีกครั้ง ด้วยเหตุการณ์ที่ ด็อกซู ได้พบเห็นในระหว่างไปทำงานในสงครามเวียดนาม

      ส่วนการเสียสละตัวเองของ ด็อกซู นั้น เขาต้องแบกประเด็นนี้ไปตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง เมื่อ ด็อกซู เสมือนคนที่ยืดมั่นถือมั่นใจคำสัญญากับพ่อ ทำให้ทุกอย่างที่เขาทำที่ตัดสินใจลงไป มันไม่ใช่เพื่อตัวเองเลย มุมนึงของคำสัญญากับพ่อจึงกลายเป็นดาบสองคมที่ทำให้ ด็อกซู กลายเป็นคนที่มีชีวิตเพื่อคนอื่นตลอดเวลา เขาแทบไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวเอง แม้กระทั่งในตอนที่มีครอบครัวแล้วก็ตาม สุดท้ายคำตอบของการไม่ขายร้าน เราก็จะได้ทราบกันในตอนท้ายเรื่อง (เอาจริงก็พอเดาออกได้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ หนังก็ไม่ได้แอบได้ซ่อนอะไรหรอก)

       ส่วนตัวมองว่าหนังตอบโจทย์ได้ดี ทั้งในแง่มุมความบันเทิง ที่มีมุมตลกโปกฮาของคู่ซี้ ด็อกซูและทัลกู ที่ร่วมหวจมท้ายไปไหนไปกันตลอด และแง่มุมดราม่าสะเทือนใจ ในช่วงครึ่งชั่วโมงสุดท้าย หนังขยี้ปมการพลัดพรากจาก คนรัก ญาติพี่น้องอีกครั้ง ด้วยการที่รัฐบาลจัดรายการตามหาญาติออกทีวี เพื่อให้ครอบครัวได้กลับมาเจอหน้ากันอีกครั้ง ซึ่ง ด็อกซู ก็เป็นหนึ่งในคนมากมาย ที่ตัดสินใจร่วมรายการเพื่อตามหา พ่อและมักซู น้องสาวที่แยกจากกัน ที่ท่าเรือ ฮังนัม ในวันนั้น

      สรุปแล้ว Ode to My Father (2014) กี่หมื่นวัน...ไม่ลืมคำสัญญาพ่อ เป็นหนังที่ ตอบโจทย์ได้ดีในแง่มุมความบันเทิงและพอถึงบทดราม่าก็ทำได้สะเทือนใจนะ พูดถึงผลพวงจากสงครามที่มันส่งผลกระทบตามมามากมาย พูดถึงการปลดปล่อยตัวเองจากอดีตที่เหนี่ยวรั้งเอาไว้ เหมือนกับคำพูดของ ทัลกู นั่นแหละว่า “ชีวิตมีเวลาจังหวะของมัน มีเวลาดีๆสำหรับทุกอย่าง”

ขอบคุณเครดิตรูปภาพจากภาพยนตร์ : Ode to My Father (2014) 
#MovieReview #รีวิวหนัง