The Birdcage Inn (1998)

The Birdcage Inn (1998) ไม่เจ็บอย่างฉันใครจะเข้าใจ
#ปีนรั้วรีวิว #Drama Director: Ki-duk Kim

      จินอา สาวสวยที่หนีจากอะไรบางอย่างจากโซล มาพักอยู่กับครอบครัวหนึ่งในเมือง โปฮัง ครอบครัวนั้นมีกิจการ Birdcage Inn ห้องพักค้างคืนให้เช่า ซึ่งอาชีพของ จินอา ก็คือการขายบริการทางเพศให้กับลูกค้าที่มาพักค้างแรมที่นั่น ในทุกคืนที่ผ่านไปเธอต้องรับแขกไม่ซ้ำหน้าในทุกวัน ไม่เว้นกระทั่งพวกผู้ชายในครอบครัวนั้นเอง คนที่ดูจะไม่ต้อนรับการมาที่นั่นของเธอคงจะเป็น ฮเยมี ลูกสาวนักศึกษามหาลัยของบ้านหลังนั้น ที่อับอายจากการถูกเพื่อนๆดูถูกว่า บ้านเธอเปิดกิจการโรงแรม แถมมีผู้หญิงขายบริการอีกด้วย สิ่งเดียวที่เป็นการเยียวยาหัวใจของ จินอา ได้คงจะมีเพียงงานศิลปะและการวาดภาพที่เธอชอบ เพียงแต่ว่าสิงที่ทำให้ จินอา หนีมาจากโซลในที่สุดมันก็หาเธอพบจนได้

      เป็นหนังที่เรียกได้ว่านำเสนอในมุมมอง ที่เข้าอกเข้าใจสาวๆที่ขายบริการทางเพศ ให้แก่ท่านชายทั้งหลาย ผมจึงตั้งชื่อไทยเอาเองว่า “ไม่เจ็บอย่างฉันใครจะเข้าใจ” จริงอยู่ที่ จินอา ก็พอจะทำใจยอมรับสภาพกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอได้ แต่กลับกลายเป็นคนอื่น ที่ไม่สามารถรับสภาพที่เกิดขึ้นได้เสียเอง ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ถูกกระทำเสียด้วยซ้ำ

ภาพของผู้ชายในเรื่องนี้ไม่พ้นที่จะถูกตัดสินว่า สุดท้ายแล้วทั้งหมดทั้งมวลก็ไม่พ้นเซ็ก พ่อของ ฮเยมี เจ้าของโรงแรมกรงนก ที่ดูเหมือนเป็นผู้ใหญ่ใจดี สุดท้ายก็อดใจไม่ได้ ลูกชายคนเล็กของบ้านที่เป็นวัยรุ่น อยากลองอยากรู้ก็หลอกล่อจนได้สมดั่งใจ หรือไม่ว่าใครก็ตามที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของ จินอา ก็เพื่อหาประโยชน์จากเรือนร่างของเธอทั้งนั้น

      ไหนจะความเสี่ยงจากพวกลูกค้าวิปริตที่ชอบความรุนแรง เสี่ยงโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ หรือท้องอย่างไม่ตั้งใจ นี่แค่เรื่องพื้นฐานที่อาจจะต้องเจอแน่ๆ อีกทั้งผู้ชายแมงดาที่คอยหากิน ไถ่เงินเอาจากเธอที่ใช้เรือนร่างแลกมา ที่หากไม่ให้ก็ต้องถูกด่าถูกซ้อมสารพัด ยังไม่นับสายตาที่มองมาอย่างดูถูก สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่ผู้หญิงอย่าง จินอา ต้องเจอ

แต่ความเจ็บปวดที่ว่า มันก็มีเพียงเธอที่รับรู้และเข้าใจอกเข้าใจตัวเอง ตัวละครอื่นที่เป็นผู้หญิงในเรื่องอย่างแม่ของ ฮเยจิน ก็คิดเพียงแต่เรื่องเงิน รู้แต่ว่าตัวเองทำอย่างอื่นไม่เป็น ทำอาชีพนี้เป็นอย่างเดียว ตัว ฮเยจิน เองที่เป็นเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันที่น่าจะเข้าใจ กลับกลายเป็นคนที่ต่อต้าน จินอา มากที่สุด และดูถูกสิ่งที่ จินอา ทำสารพัด 

      เธอคิดว่าจะยอมนอนกับผู้ชาย ก็เมื่อตอนที่แต่งงานแล้วเท่านั้น นั่นก็เพราะมันคือหน้าที่ภรรยาที่มีต่อสามีของตัวเอง ซึ่ง จินโฮ แฟนของเธอนั้น กลับใช้ความพยายามหลายครั้งที่จะนอนกับเธอให้ได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อย่างเดียวของ ฮเยจินกับคนรัก เพราะเธอเองก็อับอายกับกิจการของครอบครัว จึงไม่กล้าพาแฟนมาที่บ้าน

ชีวิตของ จินอา จึงเปรียบได้กับนกที่ถูกขังอยู่ในกรง เหมือนกับชื่อโรงแรม Birdcage Inn หรือปลาทองในตู้ปลา ที่เธอเลี้ยงเอาไว้นั่นแหละ ที่มันต้องมีชีวิตอยู่แค่ในพื้นที่ของตัวเอง ให้คนอื่นชื่นชมเพียงเท่านั้น ไม่สามารถออกไปโบยบินเป็นอิสระ หรือออกว่ายไปในน้ำได้อย่างใจต้องการ มันจึงเป็นความเจ็บปวด ซึ่งคนอื่นที่ไม่ได้อยู่ในสถานะเดียวกันกับเธอจะมาเข้าใจได้

      ตัวละครผู้ชายในเรื่อง ที่ถูกสร้างมาเสมือนตัวแทนของผู้ชาย ในแต่ละแบบที่มีทั้งดีปรกติทั่วไปและเลว ที่ส่วนใหญ่ก็ทำเป็นเห็นอกเห็นใจ แต่สุดท้ายก็แค่ต้องการความสุขจากเรือนร่างของเธอ ตัวละคร ฮเยจิน ก็ถูกสร้างขึ้นมาด้วยความไม่เข้าใจ ต่อเรื่องที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงด้วยกัน เพราะจุดที่เธอยืนอยู่กับจุดยืนของ จินอา มันต่างกัน หากใครไม่ได้มายืนในจุดเดียวกันนั้น คงไม่มีทางเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับอีกฝ่ายแน่ๆ หนังจึงเลือกจบด้วยบทสรุป ที่สื่อสารใจความที่หนังพยายามสื่อ ถึงเรื่องความเข้าอกเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายในแบบนั้น

      สรุปแล้ว Birdcage Inn (1998) เป็นหนังสะท้อนเรื่องราวความเจ็บปวดของชีวิตผู้หญิงขายบริการทางเพศ ที่อาจจะไม่ได้กล่าวถึงต้นสายปลายเหตุของการต้องมายึดอาชีพนี้ แต่เลือกสะท้อนแง่มุมความรู้สึกของคนที่ตัดสินใจทำไปแล้วว่า ต้องเจอกับอะไรบ้าง เพียงแต่ว่า…ก็นะอย่างที่หนังนำเสนอนั่นแหละ ในเมื่อหลายๆคนไม่อยู่ที่จุดเดียวกันนั้น ก็คงไม่มีวันเข้าใจได้หรอก

 

ขอบคุณเครดิตรูปภาพจากภาพยนตร์ : Birdcage Inn (1998) 

#MovieReview #รีวิวหนัง