Arlington Road (1999)

Arlington Road (1999) หักชนวนวินาศกรรม
#ปีนรั้วรีวิว #Crime #Drama #Thriller Director: Mark Pellington

      ไมเคิล ฟาราเดย์ (Jeff Bridges) อาจารย์สอนมหาลัยวิชาประวัติศาสตร์ พ่อหม้ายลูกติดที่กำลังเดตกับ บลู๊ค (Hope Davis) อดีตนักศึกษาของตัวเอง วันหนึ่งขณะที่กำลังขับรถกลับบ้าน เขาได้เจอกับ เบรดี้ (Mason Gamble) เด็กชายคนหนึ่งที่บาดเจ็บสาหัส จากอะไรบางอย่างเดินอยู่กลางถนน ไมเคิล จึงรีบให้ความช่วยเหลือ ก่อนที่จะทรายภายหลังว่า ครอบครัวของ เบรดี้ เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่นาน

เมื่อ โอลิเวอร์ แลง (Tim Robbins) และ เชอริล (Joan Cusack) พ่อและแม่ของ เบรดี้ เดินทางมาถึง จึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟังว่า เบรดี้ กับเพื่อนๆนั้นแอบเล่นพลูไฟ จนเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับตัวเอง และขอบคุณ ไมเคิล ที่ชอบลูกชายของเขาเอาไว้

      หลายวันถัดมาที่ เบรดี้ ออกจากโรงพยาบาล โอลิเวอร์ ได้จัดงานเลี้ยงขึ้น เพื่อขอบคุณและทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านอย่าง ไมเคิล และครอบครัวของเขาให้มากขึ้น ซึ่งดูเหมือนว่า ไมเคิล จะถูกใจครอบครัวของ โอลิเวอร์ ไม่น้อย เพราะการมาของครอบครัวใหญ่ที่มีเด็กๆอยู่ด้วย มันทำให้ แกรนด์ (Spencer Treat Clark) ลูกชายของเขา ที่ยังซึมเศร้าจากการสูญเสียแม่ เริ่มมีชีวิตชีวามากขึ้น เพียงแต่ว่า การที่ ไมเคิล เปิดใจให้กับครอบครัวอื่น ที่ยังไม่รู้จักกันมันจะดีแน่หรอ เพราะหากยิ่งรู้จักกันมากขึ้น ไม่แน่ว่าเพื่อนบ้านแสนน่ารัก อาจจะไม่ได้ดีอย่างที่คิดก็ได้

      ไม่ได้ดูหนังฝรั่ง แอคชั่น ทริลเลอร์ สนุกๆมันส์ระทึกแบบนี้มานานมากแล้ว หนังไม่จำเป็นต้องเล่นใหญ่อลังการ แต่ใช้การสร้างสถานการณ์ความหวาดระแวงไม่น่าไว้วางใจ บวกกับการเล่นเกมจิตวิทยาของสองตัวละครเอกอย่าง ไมเคิลและโอลิเวอร์ เพียงแต่มันเป็นการเล่นเกมกันเอง แค่สองตัวละครในเรื่อง แต่หนังไม่ได้ตั้งใจดึงคนดูเข้าไปร่วมด้วย เราเลยไม่ต้องสงสัยกับข้อเท็จจริงที่หนังนั้นให้มา ซึ่งมันมีเหตุผลอยู่ว่า ทำไมหนังถึงไม่ดึงคนดู เข้าไปในสถานการณ์เดียวกับตัวละครเอกด้วย และมันส่งผลถึงบทสรุปของหนัง ที่ต้องบอกว่าปิดจ็อบของตัวเองได้มีอิมแพคดีจริงๆ

      ในทีแรกเหมือนหนังจะพยายามเล่นกับความสงสัยว่า ตกลงแล้ว สิ่งที่ ไมเคิล หวาดระแวงเพื่อนบ้านนั้นมันจริงหรือไม่ เพราะว่าหนังเล่นในประเด็นเหตุการณ์ในอดีตที่คล้ายกัน ซึ่งมันดันโป๊ะแตก เจ้าหน้าที่รัฐหน้าแหก งานเข้ากันถ้วนหน้า ไม่เว้นกระทั่งคนของตัวเอง ช่วงแรกของหนัง เราจึงยังชั่งใจอยู่ว่า เอ้…..ยังไง รึว่า ไมเคิล จะหลอนคิดมากไปเองกันนะ  ส่วนตัวแล้วชอบตรงที่บทหนัง มันสร้างให้คนดูไว้วางใจกับสถานการณ์ของตัวละครได้ดี

คือเอาตรงๆไม่คิดว่า หนังจะมาหักหลังกันแบบนั้นเลย ส่วนหักหลังใครอะไรยังไงไปดูกันเอง เพราะเอาจริง ไม่คิดว่าหนังจะไปไกลถึงขั้นนั้น และเลือกจบในแบบนั้น ถึงบอกว่าบทหนังมันทำให้ไว้วางใจมาตลอด แต่กลายเป็นว่าตำแหน่งของทุกคน และทุกอย่างมันถูกวางเอาไว้อย่างดี แนบเนียนสุดๆ หลอกได้ทั้งตัวละครและคนดู

      นักแสดงนำทั้งสองคนอย่าง เจฟฟ์ บริดเจส และ ทิม ร็อบบินส์ ก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีทั้งคู่เลยนะ อย่าง เจฟ์ฟ บริดเจส ก็แสดงเป็นพ่อหม้าย ที่ถึงจะมีคนใหม่ แต่ยังอาลัยอาวรณ์เมียเก่าได้ดี เพราะว่าการอยากปกป้องครอบครัวปัจจุบัน แต่ส่วนหนึ่งก็ปมในอดีตนี่แหละที่ทำให้ ไมเคิล ก้าวไปข้างหน้าไม่ได้ ยังวนเวียนอยู่แต่กับเรื่องเดิม และเป็นอีกหนึ่งอย่างที่ถูกวางเอาไว้ในเกมนี้แต่แรกด้วย

ทิม ร็อบบินส์ ก็แสดงเป็น โอลิเวอร์ เพื่อนบ้านผู้น่าสงสัยได้ดี จากวิศวกรเพื่อนบ้านผู้น่าไว้ใจกลับกลายเป็นความคิดของเขาและ ไมเคิล เริ่มถูกทดสอบด้วยความเชื่อที่แตกต่างกัน และ โอลิเวอร์ เองเหมือนจะเริ่มเข้ามามีอิทธิพลกับความคิดของ แกรนด์ ลูกชายของ ไมเคิล มากขึ้นเรื่อยๆ 

      คำว่า “อย่าไว้ใจทางอย่าวางในคนจะจนใจเอง” คงไม่พอสำหรับหนังเรื่องนี้ น่าจะต้องใช้คำว่า “อย่าไว้ใจทางอย่าวางใจกระทั่งตัวเองไม่อย่างนั้นจะจนใจเอง” (ไม่ได้คล้องจองเล้ย ฮ่าฮ่า) น่าจะเหมาะมากกว่า

      สรุปแล้ว Arlington Road (1999) หักชนวนวินาศกรรม เป็นหนังที่แม้จะเก่าตั้งแต่ปี 1999 แล้วแต่แม้จะผ่านมานานหลายปีก็ยังดูสนุกอยู่เลย ไม่ว่าจะการเชือดเฉือนบทของนักแสดงนำ ตัวบทเอง การสร้าสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจ ความหวาดระแวง หรือกระทั่งการวางกับดักหลอกล่อคนดู เรียกว่าถึงดูในยุคนี้ หนังก็ไม่เชยและยังทันสมัยอยู่เลย

#MovieReview #รีวิวหนัง